W NHL kwitnie podziemie kontuzyjne, czyli Mark Stone magicznie ozdrowiał

Aplikacja Word zaznacza słowo „kontuzyjne”, ale proceder, jaki ma miejsce w NHL od kilku lat zasługuje na taką nazwę. Sieć opanowała kanonada gifów i memów, na których gwiazda wrestlingu, The Undertaker wstaje z grobu, by wrócić do żywych po ciosie i pokonać rywala. Zamiast twarzy potężnego zawodnika pojawia się jednak twarz Marka Stone’a, kapitana Vegas Golden Knights. Ani to proceder nowy, ani śmieszny. Jeśli bowiem udawanie kontuzji nie ma konsekwencji, to Puchar Stanleya nie ma wartości.

Nie mamy zasad i co nam pan zrobisz?

W 2021 roku ubzdryngolony już wstępnie rosyjski napastnik świeżo upieczonych wówczas mistrzów Nikita Kuczerow, przyjmuje pytania od mediów. Rozluźniony winkiem ochoczo jedzie po kolejnych dziennikarzach za to, że ich wystarczająco nie chwalą, a ligę za to, że ich bramkarz – Andriej Wasilewski nie jest wystarczająco doceniany. Co więcej, Kuczerow rozpoczyna trend potwornych kontuzji, które zawsze kończą się zaraz przed rozpoczęciem fazy play-off, kiedy to nie obowiązują zasady związane z przekroczeniem limitu płac dla danej drużyny.

Efekt? Na krytykę z tym związaną, Kuczerow robi serię koszulek „18 million over the cup” ciesząc się i prezentując ją na każdym kroku. Przyznam się, że ruch mnie absolutnie bawił, a sam zawodnik na pewno dodał kolorytu. Problem nie leży w krnąbrnym i bucowatym zawodniku bez dystansu do siebie. Problem leży, w tym, że się na to pozwala.

Puchar dla zuchwałych

Re-Plast Unia Oświęcim zdobyła Mistrzostwo Polski, a zawodnicy doili browary w najlepsze. Zanim ktoś się przypieprzy to uprzedzam – nie mam z tym grama problemu. Ba, napastnik Tampa Bay, Pat Maroon twierdzi, że pierwszego tygodnia od zdobycia trofeum nawet nie pamięta. Wątpię, czy któryś z graczy biało-niebieskich był drastycznie przepłacony tak, że trzeba było go „schować” i wypuścić dopiero na fazę play-off. Nie mam nawet większego problemu z jakimś badziewnym disco polo lecącym z szatni i traktującym zaczepnie o złośliwym przydomku, jaki ciągnie się za GKS-em Katowice. Kuczerow pił wino, Vegas Golden Knights bawili się przy rocku – tu się doi browary i słucha disco polo – z tym nic nie zrobimy. Nie ma z tym też problemu.

Problem w tym, że Golden Knights cieszyli się do rockowej muzyki po tym, jak ich kapitan wrócił magicznie pod koniec sezonu zasadniczego podczas którego „Rycerze” mieli poważne problemy z limitem płac. W tym sezonie doświadczyliśmy tego samego. Lekarze zespołowi tłumaczą, że z pozornie lekkiego zagrania Mark Stone doznał straszliwej kontuzji śledziony i musiał iść na operację. Został więc przesunięty na LTIR czyli długoterminową listę zawodników kontuzjowanych. W ten sposób jego kontrakt nie wlicza się do limitu płac, co daje ponad 9 milionów wolnego miejsca. W tym sezonie pozwoliło to na ściągnięcie super-gwiazdy Sharks Tomáša Hertla. Jak wspomniałem, Stone cudownie wraca na ostatnie spotkania sezonu i będzie grał w play-off. Dodam jedynie, że bodiczek, po którym niby śledziona wybuchła mu, pękła, rozdarła się i w zasadzie sama wyszła z ciała i poszła na złom, wyglądał raczej jak piruecik aniżeli poważne zagranie.

Z czym masz problem? Wszyscy tak robią!

To prawda. Czapka płac, jako jeden z głupszych pomysłów, prowokuje takie zagrania. Co więcej, bawią się w to Vegas Golden Knights, czyli ekipa już mocno nienawidzona wśród kibiców innych drużyn. Dlaczego? Po pierwsze, szybki sukces na miarę hazardu, którego Vegas jest stolicą. Ekipa nie uznaje budowania drużyny latami i od początku istnienia wyznaje zasadę kupowania graczy i sukces na już niż mozolna praca oddolna.

Z racji kombinowania z płacą Mariusza Kamienia (Mark Stone hue hue hue), drużyna otrzymała już przydomek CircumVegas (od ang. circumvention czyli podstęp lub naginanie czegoś) dla procederu nazwanego „cap circumvention”. Po trzecie, drużyna na złość wschodnim i kanadyjskim mediom nie udowadnia, że hokej na pustyni nie ma racji bytu. Choć jakimś pocieszeniem dla pismaków może być przeniesienie Arizona Coyotes, to przenoszą się oni do Salt Lake City, które również stoi po środku pustyni (choć pięknie otoczonej górami).

Powrót kapitana „Rycerzy” dosłownie przewidziały media. Jutuberzy prześcigali się w zakładach dotyczących daty powrotu i cudownego ozdrowienia. Nie myliliśmy się. Mark jest zdrowy, uśmiechnięty i może grać.

Po co w takim razie grać?

Od kilku lat mocno zastanawia mnie ten proceder. Oczywiście, nikt Tampy ani Vegas za rękę dosłownie nie złapał i jakimś cudem żadne medyczne raporty ani badania nie negują cudownych, niemal biblijnych ozdrowień w najważniejszym momencie. Ja zatem stanę po stronie tych, którzy uważają, że jest to ściema i sztuczne eliminowanie zarobków zawodników, by ściągnąć innych i móć mieć w nosie przepisy.

Myślę jednak codziennie nad tym, co to są za gracze, którym to pasuje? Nie odmawiam talentu ani Stone'owi ani Kucherowowi, ale co z Ciebie za zawodnik, jeśli pasuje ci płaszczenie zadu przed telewizorem kilka miesięcy podczas gdy Twoja drużyna walczy o awans? Zwłaszcza w przypadku Marka zachodzę w głowę, jakim cudem szacunek w szatni ma kapitan, który nie gra bo nie musi i nic nie wskazuje by w ogóle chciał?

Nie powinno być jak w przypadku Jagra? Nie powinno ciągnąć go na lód? Może powinien poprosić o transfer i grać w ekipie, która nie będzie usuwać go co sezon na większość kampanii zasadniczej? Brzmi to bardzo słabo. Rozumiem wysokie zarobki, których takiego poziomu nie doświadczę zapewne nigdy. Mimo to, jako profesjonalny sportowiec powinieneś chcieć zawsze walczyć i brać w sukcesie czynny udział. Matt Tkachuk grał z pękniętym mostkiem, Draisaitl ze złamaną stopą, a Mark Stone wstał sobie właśnie z leżaczka, by w glorii i chwale dołączyć do ekipy jako ich najdroższy bezrobotny w składzie.

Jestem wielkim fanem sukcesów na pustyni, a ucieranie nosa Kanadzie mam już we krwi. Jak jednak ma się to stać, skoro Puchar Stanley’a jest zwyczajnie mniej warty skoro można go zdobywać w taki sposób?

Po co w takim razie kibicować?

Skoro wszystko zaczyna się i kończy wyłącznie na pieniądzach, to po co kibicować? Być może warto sprowadzić sobie McDavida, Matthewsa, Tkachuka, Kellera i Pastrňáka, wysłać połowę na takie „wakacje”, aktywować przed play-off i z głowy? Jak kibicować lidze, która zaczyna przypominać cyrk. Wszyscy śmieją się do rozpuku z tego, że w KHL wszystko sprowadza się do trzymania najlepszych rosyjskich graczy SKA Sankt Petersburg, bo oni grają razem w kadrze. Jakim cudem nie jest śmieszne trzymanie zawodników na rezerwie, żeby nie musieć wliczać ich hajsu to jakiegokolwiek limitu?

Prawdę mówiąc sytuacja jest absolutnie żenująca i chyba w końcu zasłużyła na uwagę szerszego grona. „Złoci Rycerze” nie rozbili banku oglądalnością swoich wyczynów w drodze na szczyt. Ba, był to jeden z najgorzej sprzedanych finałów. To oczywiście kwestia zachodu i nowego rynku, ale w dużej mierze takie kombinacje będą wpływać na to, że panować będzie poczucie braku sensu oglądania ekipy grającej „na kodach”. Ja osobiście dużo chętniej patrzę jak Philaddelphia Flyers wydziera każdy punkt i walczy do upadłego w pełnej sile bez kombinacji niż Golden Knights wchodzących do play-off z magicznie ozdrowiałym kuracjuszem.

Czy to się zmieni?

Następne spotkanie menedżerów i związku zawodowego zawodników będzie obejmować umowę dotyczącą „zbrojnego wykorzystania LTIR”. Problem narasta, Puchar traci na znaczeniu, więc być może każdy zawodnik na takiej liście powinien przechodzić zewnętrzne badania? Jak to jest, że alkohol i narkotyki włodarze znajdują niemal na rozkaz, ale kontuzji, która nie jest kontuzją lub nie jest w 10% tak poważna, nie da się już wykryć?